[Fanfic Naruto] You are the moon in my heart.

Prologue : Blue moon

I haven't seen you in blue moon.

ในวันที่พระจัทร์เต็มดวงมันทำให้ผมนึกถึงคุณเสมอ มันไม่ใช่ความทรงจำที่โหดร้ายที่แต่เป็นความทรงจำที่ดีมากจนไม่อยากจะคิดว่าผมเสียมันไปตลอดกาล คุณสวยดั่งพระจันทร์ยามเต็มดวง และผมที่เป็นแค่ดวงดาวที่คอยอยู่ข้างๆคุณ แต่ตอนนี้คุณกลับหายไป คุณหายไปไหนกัน พระจันทร์ที่รักของผม

12.05 น.

ในเที่ยงของทุกๆวันเขามักจะมาที่สุสานเพื่อเยี่ยมพ่อแม่ที่ล่วงลับไป เขามักคิดว่าทำไมโชคชะตาช่างเล่นตลก เขาเป็นแค่เด็กหนุ่มอายุ 15 ปีเกือบจะ 16 ปีในเดือนหน้า แต่ทว่าเขาสูญเสียพ่อและแม่ของตนเมื่อสัปดาห์ก่อน เมื่อเขาคิดว่าเขาจะไม่ได้ยินคำอวยพรของพ่อแม่ของตนอีกแล้ว รอยยิ้มของพวกเขา น้ำเสียงของพวกเขา ขอบตาของเขาเริ่มร้อนผ่าว

"ไม่เอาดิ ไหนสัญญากับผมว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไงแม่ ไหนบอกจะพาไปเที่ยวตามใจผมไงพ่อ นี่คืออะไรอะครับ ฮือออ ผม อึก ผมน่าจะห้ามพวกพ่อไว้ไม่งั้นผมคงไม่เสียพ่อแม่ไปแบบนี้ ฮือออออ"

เขาทรุดลงกับพื้นพร้อมปล่อยโฮ ร้องไห้ร้องอย่างทรมาน คนที่เดินผ่านเขาไปมาพลางนึกในใจว่าเด็กคนนี้ช่างน่าสงสาร เขาร้องไห้ตรงนั้นอยู่นานจนไม่อยากร้องอีก ไม่อยากให้พวกพ่อแม่ที่อยู่บนฟ้าเป็นห่วง

เขาลุกขึ้นพร้อมเดินออกไปจากสุสานไป

16.54 น.

เขามาที่สวยสวนสาธารณะได้2ชม.กว่าแล้วหลังจากไปกินข้าวเที่ยงเสร็จ เขาเหม่อมองไปทางพ่อแม่ลูกที่เล่นกันตรงชิงช้า ดูมีความสุขจังนะ เขาก็เคยมีช่วงเวลานั้นเหมือนกันแต่ในเวลานี้เขาได้เสียมันไปหมดแล้ว ทั้งเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ความอบอุ่นที่เขาเคยได้รับ 

"กลับไปดูนัตจังดีกว่า ไม่เอาไม่เศร้า จะได้เห็นนัตจังเป็นโฮคาเงะแล้วนะ ยิ้มหน่อยสิตัวเรา"

เขาฝืนยิ้มแล้วมองไปที่พ่อแม่ลูกที่เล่นกันอย่างสนุกสนานเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากสวนสาธารณะไป เขาพรางคิดว่าถ้าดูนารูโตะจบจะไปดูวันพีชต่อ 

00.23 น.

เขาดูนารูโตะยันภาคลูกนารูโตะบอกเลยตาของเขาคือแสบตามาก แต่น้องโบรูโตะก็เทพทรูดีนะน่าจะสายคิริโตะเลยแหละ เขาขำเล็กน้อยก่อนจะกลับไปจ้องตรงแสบตาอีกครั้ง

04.52 น.

รู้ตัวอีกทีก็ตีสี่แล้ว เขาคงดูเพลินไปหน่อยนะเนี่ยขนมและเครื่องดื่มก็หมดแล้วงั้นเขาไปนอนพักสักนิดไหมนะ

07.32 น.

"บ้าไปแล้ว!! โบรูโตะย้อนเวลา?? " ใช่ครับ เขาโต้รุ่ง โต้รุ่งจนแสบตามากๆคล้ายว่าตาแห้ง แต่ที่น่าตกใจคือโบรูโตะย้อนเวลาไปหานัตจังสมัยเป็นเด็ก ถ้าเป็นงี้น่าจะเข้าใจนัตจังมากขึ้นนะว่าทำไมพ่อของตัวเองถึงทำเพื่อหมู่บ้านขนาดนั้น เขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อยพร้อมหันไปมองกรอบรูปครอบครัวของตัวเอง

"อย่างน้อยนายก็มีพ่อแม่ที่คอยดูแลนายอยู่ ต่างจากผมที่ไม่เหลือใครแล้ว แม้แต่เสียงบ่นของแม่ผมก็คงไม่ได้ยินอีกอีกแล้วฮืออ"

เขาฟุบโต๊ะแล้วร้องไห้เป็นพักๆไปส่วนหนึ่งเพราะจิไรยะและคิดถึงพ่อแม่ ให้ตายสิขี้แยเหมือนใครกันนะเขาน่ะ 

"ไปอาบน้ำดีกว่า" เขาลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปสมัครงานพาร์ทไทม์ต่อส่วนเงินก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้างถึงได้จ่ายค่าน้ำค่าไฟและค่าเทอมได้แต่เขาต้องไปหางานพาร์ทไทม์ทำบ้างเพราะถ้าใช้เงินเก็บไปเรื่อยๆเงินส่วนนั้นคงจะหมดอย่างรวดเร็วแน่ๆ เมื่อเขาคิดได้อย่างนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจ สิ่งที่เขาแบกรับเกินเด็กม.ปลายรับไว้จริงๆ

10.56 น.

ตอนนี้เขาอยู่บนดาดฟ้าของตึกแห่งหนึ่ง เขาสูดอากาศเข้าเต็มปอดเนื่องจากทนบรรยายกาศกดดันจากทุกคนที่มองเขาอย่างเวทนา อะไรกันทำไมถึงมองเขาแบบนั้น ถ้ามองเขาแล้วเวทนาก็อย่ามองเขาเลย เขาไม่ชอบเวลาใครมาเห็นใจหรือสงสารหรอกนะ มันทำให้เขารู้สึกสมเพชตัวเองมากกว่า ในขณะที่เขากำลังพิงรั้วอยู่นั้น อยู่ๆรั้วบนดาดฟ้าหลุดออกมาอย่างกะทันหันทำให้เขาที่กำลังพิงรั้วอยู่นั้นหล่นตกลงมาด้วย เขาเบิกตากว่า นี่มันอะไรกัน?! อุบัติเหตุ หรือจงใจกันแน่ นี่..พระเจ้า ท่านชิงชังผมอย่างนั้นหรือครับ ทำไมถึงทำแบบนี้กับผมกัน

[ นายชุติเดช ศิริพงศ์รักษา เสียชีวิตเวลา 11 นาฬิกา 13 นาที ณ อาคาร xxx ]

Mission Complete 

;Welcome to the new world na Yue

Hope we will meet :)